By Δεν είναι όλες οι κληρονομιές ευλογία. Μερικές είναι ωρολογιακή βόμβα με συμβολαιογράφο.
Όλα ξεκίνησαν “όπως πάντα”: ένα παλιό ακίνητο στο κέντρο, δύο αδέρφια, ένας ξάδερφος στην Αυστραλία και μία θεία που “έχει δώσει αλλά θέλει μερίδιο”. Μια περιουσία με αξία μετατρέπεται σε οικογενειακό δράμα.
Οι κληρονόμοι μπαίνουν σε μια συμφωνία υποθέτοντας ότι όλοι θέλουν το ίδιο: να πουληθεί το ακίνητο και να μοιραστούν τα χρήματα. Αλλά η πραγματικότητα σπάνια είναι τόσο καθαρή: ο ένας θέλει να το κρατήσει για “τα παιδιά”, ο άλλος θέλει να το πουλήσει “εδώ και τώρα”, ο τρίτος δεν σηκώνει τηλέφωνο γιατί “ζει εξωτερικό και δεν τον νοιάζει”, ενώ αυτός που το φροντίζει νιώθει ότι του ανήκει περισσότερο.
Όταν η Ιδιοκτησία γίνεται συνιδιοκτησία, γίνεται πρόβλημα
Ο συνιδιοκτήτης δεν είναι συνέταιρος. Δεν σκέφτεται όπως εσύ, δεν έχει τα ίδια επείγοντα και δεν βλέπει τα πράγματα με το ίδιο βλέμμα. Στην πράξη, ο κάθε συνιδιοκτήτης έχει δικαίωμα βέτο. Κι εκεί ξεκινά η καθυστέρηση, η απαξίωση, η φθορά — όχι μόνο του ακινήτου, αλλά και των σχέσεων.
Ο συμβιβασμός που δεν ήρθε ποτέ
Είδα υποθέσεις με τέσσερις, με έξι και με δώδεκα κληρονόμους. Οι μισοί δεν μιλούσαν καν μεταξύ τους. Όλοι ζητούσαν “να προχωρήσουμε”, αλλά κανείς δεν έκανε το βήμα πίσω. Και το ακίνητο; Έλιωνε στον χρόνο.
Ποιο είναι το μάθημα που παίρνεις απ’ αυτό;
Η κληρονομιά δεν είναι πάντα λύση — είναι συχνά αφετηρία σύγκρουσης. Χρειάζεσαι μεσίτη που γεφυρώνει χαρακτήρες, που μπορεί που βρίσκει λύσεις ακόμα και όταν οι κληρονόμοι δεν συμφωνούν ούτε στο όνομα του παππού.
