By Η Ελλάδα είναι όμορφη. Το ξέρουμε. Το πουλάμε. Το τραγουδάμε. Αλλά η αγορά πολυτελών κατοικιών από διεθνείς αγοραστές; Μετριέται στα δάχτυλα.
Tom Hanks και Rita Wilson στην Αντίπαρο. Giannis Antetokounmpo στο Costa Navarino. Το ολλανδικό βασιλικό ζεύγος στο Πόρτο Χέλι. Sean Connery, Julia Roberts, Rowan Atkinson σε νησιά. Κι εδώ τελειώνει η λίστα.
Για μια χώρα με χιλιάδες χιλιόμετρα ακτογραμμής και εκατοντάδες κατοικήσιμα νησιά, αυτό είναι φτωχό σκορ. Γιατί λοιπόν η Ελλάδα δεν είναι γεμάτη ονόματα όπως η Μαγιόρκα ή το Saint-Tropez;
Η απάντηση ξινίζει λίγο. Δεν είμαστε πωλητές. Είμαστε κράχτες. Ερασιτέχνες πλασιέ με ωραίο background και κακή τακτική. Δεν ξέρουμε να πουλήσουμε αυτό που έχουμε — ή μάλλον, δεν ξέρουμε σε ποιον να το πουλήσουμε και πώς.
Το Costa Navarino κατάλαβε. Και έπαιξε σωστά. Ήξερε σε ποιον απευθύνεται, τι lifestyle πουλάει, πώς να χτίσει brand. Αλλά πόσα Navarino έχουμε; Όσα και οι Tom Hanks.
Οι celebrities δεν ψάχνουν απλώς σπίτι. Ψάχνουν υποδομές που δουλεύουν. Θέλουν αεροδρόμια με direct πτήσεις, ασφάλεια και ιδιωτικότητα — όχι κάμερες πίσω από κάθε μάντρα. Θέλουν μια διαδικασία αγοράς χωρίς “πέντε γραφεία, τρεις σφραγίδες και έναν ξάδερφο που ξέρει κάποιον”. Και ζητούν τοποθεσίες με ταυτότητα, όχι απλώς θέα.
Αντί γι’ αυτά, εμείς συνεχίζουμε να πουλάμε ήλιο και θάλασσα μαζικής κατανάλωσης. Πιστεύουμε ότι η πολυτέλεια είναι μια τέντα στην παραλία και φρέντο σε γυάλινο ποτήρι. Η high-end αγορά έρχεται σποραδικά, επειδή… έτσι έτυχε. Και τη βλέπουμε σαν λαχείο: «Φέρτε μου έναν ξένο να πουλήσω», λένε. Σαν να μιλάμε για κορόιδο. Όχι για πελάτη.
Η Ιταλία δεν έχει καλύτερη θάλασσα. Η Γαλλία δεν έχει περισσότερα νησιά. Αλλά έχουν κάνει πακετάρισμα εμπειρίας. Saint-Tropez, Capri, Amalfi: ονόματα που σημαίνουν κάτι. Η Μύκονος πλησίασε — αλλά ως clubbing brand, όχι ως residential προορισμός.
Κι όμως, η Ελλάδα μπορεί να γίνει το Saint-Tropez της Μεσογείου. Όχι όμως έτσι. Όχι με PR εκδηλώσεις και φωτό στο Instagram. Θέλει σοβαρότητα. Θέλει στρατηγική. Θέλει επαγγελματίες. Όχι influencers.
Μέχρι τότε, κάθε φορά που ένας Tom Hanks αγοράζει σπίτι, θα το βλέπουμε σαν είδηση. Σε άλλες χώρες, είναι απλώς άλλη μια ίδια μέρα.
Για να φτάσεις εκεί, θέλει σχέδιο. Θέλει υπομονή. Θέλει χτίσιμο.
Χτίζεις στρατηγικά προορισμούς. Δεν είναι όλοι οι προορισμοί για όλα. Διαλέγεις 3–4 περιοχές με διεθνή δυναμική: Costa Navarino, Πόρτο Χέλι, Μύκονος, Κέα. Και τους δίνεις προσωπικότητα:
– Navarino: golf, wellness, privacy.
– Πόρτο Χέλι: yachting, αποκλειστικότητα, understatement.
– Μύκονος: party, lifestyle, καλοκαιρινό υπερθέαμα.
– Κέα: ελληνική αυθεντικότητα χωρίς φίλτρα.
Στη συνέχεια, τους περνάς από το διεθνές κανάλι: Christie’s, Sotheby’s, LeadingRE, Financial Times, AD. Εκεί που κοιτάει το κοινό που πραγματικά ενδιαφέρεται.
Και μετά; Κάνεις την εμπειρία αγοράς… εμπειρία. Όχι αγγαρεία. Ο πελάτης που δίνει 2,5 εκατομμύρια δεν πρέπει να νιώσει ποτέ ότι κάνει δουλειά με το Δημόσιο.
Άρα, χτίζεις μηχανισμό που “τρέχει” για εκείνον. Νομικά, τεχνικά, permits, setup, υπηρεσίες. Όλα. Η διαδρομή πρέπει να έχει στυλ, ταχύτητα και ευγένεια. Να μην έχει τρικλοποδιές.
Γιατί στο τέλος, δεν πουλάς μπετά. Πουλάς τρόπο ζωής. Τα σπίτια δεν πουλάνε τοίχους. Πουλάνε συναισθήματα. Γι’ αυτό δείχνεις πώς ζεις όταν ζεις εκεί.
Γιατί αυτός που αγοράζει σπίτι 5 εκατομμυρίων… δεν αγοράζει απλώς σπίτι. Αγοράζει club. Θέλει να ανήκει.
Η Ελλάδα έχει το υλικό. Έχει τις τοποθεσίες. Έχει και τους ανθρώπους. Αυτό που της λείπει δεν είναι η ομορφιά. Είναι η μετάφρασή της σε brand.
