By Αν η εταιρεία σου βάλει σήμερα αγγελία για HR, θα γεμίσει ο κόσμος βιογραφικά.
Διευθυντής Ανθρώπινου Δυναμικού, Human Resources, τίτλοι που ακούγονται γλυκά, ειδικά στα αγγλικά.
Το HR είναι το νέο επαγγελματικό φετίχ: ακούγεται σοφιστικέ,υπόσχεται «κουλτούρα» και «ευτυχία εργαζομένων».
Μόνο που πίσω από το επαγγελμα υπάρχει μια αλυσίδα δεκαετιών.
Στα εργοστάσια της μεταπολεμικής Ελλάδας το HR λεγόταν προσωπάρχης.
Συνήθως απόστρατος αστυνομικός ή στρατιωτικός γύρω στα σαράντα.
Η δουλειά ήταν μία: να μη μείνει ποτέ η γραμμή παραγωγής χωρίς εργάτη.
H «κουλτούρα», ήταν διαταγές και πειθαρχία.
Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ και το κύμα σοσιαλισμού,
μπήκε στη μέση ο συνδικαλιστής.
Αρχικά η «φωνή του εργάτη», γρήγορα έγινε ο άτυπος προσωπάρχης.
Ήξερε ποιον να βάλει, ποιον να προστατεύσει, ποιον να μεταθέσει.
Ένα μείγμα κομματάρχη και HR.
Ο συνδικαλιστής έκανε τα κουμάντα,
μοίραζε ρεπό και φρόντιζε «τους δικούς του» πολύ πριν φτάσει το χαρτί στο αφεντικό.
Όταν τα εργοστάσια άρχισαν να συρρικνώνονται,
ο συνδικαλιστής φόρεσε γραβάτα και έγινε διευθυντής προσωπικού.
Πιο corporate, πιο «οικογένεια». Κουστούμι, καφές με το αφεντικό.
Με τα μνημόνια και τα κομμένα budgets,
το τιμόνι πέρασε στον λογιστή.
Ποιος συμφέρει, ποιος κοστίζει, ποιος φεύγει με το μικρότερο ρίσκο.
Και στα πιο πρόσφατα χρόνια, το σκηνικό άλλαξε διακόσμηση.
Open space, beanbags, εταιρικά retreat, ψυχολόγοι, mindfulness.
Ο HR εμφανίζεται σαν coach, λίγο ψυχολόγος, λίγο influencer κουλτούρας.
Ο εργαζόμενος δεν είναι πια «προσωπικό», είναι ταλέντο που πρέπει να μείνει χαρούμενο για να μείνει μέσα.
Και ενώ σε ρωτάει αν κοιμήθηκες καλά,
κρατάει στο συρτάρι το χαρτί της αξιολόγησης.
Οι τίτλοι αλλάζουν – αλλά η δουλειά μένει ίδια…
Το real estate είναι μια αγορά που δεν έχει HR, κι αν προσπαθήσει να έχει , το κάνει στραβά. Έχει όμως στρατολόγους Γιατί εδώ πάμε για πόλεμο. Αλλά αυτή θα είναι η επόμενη ιστορία.
